Het begint met een flits. Daarna hoort Suzy een kletterend geluid. Haar ouders merken niets. Maar als ze naar bed gaat, is het toch overduidelijk; er moet iets of iemand van buiten zijn. Ze maakt kennis met Freek, een trol die werkt aan een spoorlijn die door vertraging van de onmogelijke post express een omweg dwars door haar huis moet maken. Haar ouders hebben cake met slaapdrank gekregen, maar de voorbereidende ploeg van de onmogelijke post express is haar vergeten. Als ze eindelijk een beetje duidelijkheid krijgt van wat ‘de onmogelijke post express’ nou eigenlijk is, blijkt dat Freek en Stronk, de machinist van de express, haar geheugen willen resetten, zodat ze niks meer weet van wat ze net heeft meegemaakt. Maar dat wil Suzy natuurlijk niet, en daarom springt ze aan boord bij de trein. Daar komt ze Wilbert tegen, de postmeester die alle pakketjes en brieven ontvangt en sorteert. Hij moet een pakketje afleveren bij de meest gevreesde tovenares van de onmogelijke bestemmingen: Crepuscula. Suzy bied hem aan dat zij het pakketje bezorgt. In ruil daarvoor mag zij een tijdje meerijden op de locomotief. Als ze het pakketje aflevert, waar een doodgewone sneeuwbol in blijkt te zitten, begint die tegen haar te praten. Er zit een jongen, Frederik, in die beweert dat het lot van de onmogelijke bestemmingen in haar handen ligt, en dat ze hem mee moet nemen. Ze doet het, maar niet zonder risico’s. Al snel bedenkt ze dat Crepuscula haar natuurlijk achternagaat, en tegen Wilbert kan ze niks zeggen. En vertelt Frederik haar eigenlijk wel de waarheid?
De trein naar onmogelijke bestemmingen is een erg fantasievol verhaal, waarin steeds iets onverwachts gebeurd. De personages hebben allemaal een sterk karakter en hun gevoelens zijn goed beschreven. Ik zou het boek zeker aanraden, omdat het erg lekker doorleest en luchtig is.